ماه رمضان، ماه نبوت است و ماه شعبان، ماه امامت. ماه رمضان، لیله القدر دارد و ماه شعبان، شب نیمه شعبان دارد که تالی لیله القدر است. ماه رمضان مبارک است؛ برای اینکه لیله القدر (دارد) و ماه شعبان مبارک است؛ برای اینکه نیمه شعبان دارد.

ماه رمضان مبارک است؛ برای اینکه نزول وحی در او شده است یا به عبارت دیگر، معنویت رسول خدا وحی را نازل کرده است و ماه شعبان معظم است؛ برای اینکه ماه ادامه همان معنویات ماه رمضان است. این ماه مبارک رمضان جلوه لیله القدر است که تمام حقایق و معانی در او جمع است و ماه شعبان، ماه امامان است که ادامه همان است.

در ماه مبارک رمضان، مقام رسول اکرم- صلی اللَّه علیه و آله و سلم- به ولایت کلی الهی بالاصاله تمام برکات را در این جهان بسط داده است و ماه شعبان که ماه امامان است؛ به برکت ولایت مطلقه، به تبع رسول اللَّه همان معانی را ادامه می‏دهد.

پس ماه رمضان ماهی است که تمام پرده‏ها را دریده است و وارد شده است جبرئیل امین بر رسول خدا و به عبارت دیگر، وارد کرده است پیغمبر اکرم جبرئیل امین را در دنیا، و ماه شعبان ماه ولایت است و همه این معانی را ادامه می‏دهد.

ماه رمضان مبارک است که قرآن بر او وارد شده است و ماه شعبان مبارک است که ادعیه ائمه- علیهم السلام- در او وارد شده است. ماه مبارک رمضان (است) که قرآن را وارد کرده است.

قرآن مشتمل بر تمام معارف است و تمام ما یحتاج بشر است و ماه شعبان، که ماه امامان است، ادامه همان حقیقت است و همان معانی در تمام دوره‏ها. آن چیزی که در قرآن به طور اسرار است، در ادعیه ائمه ما به طور اسرار است.

* از بیانات امام خمینی (ره) در جمع گروهی از مسوولان نظام (۲۵ فروردین ۱۳۶۶)

منبع:جام