هیلاری لِوی فریدمنِ جامعه شناس که گهگاهی برای مجله اسلیت نیز مقاله می نویسند، مؤلفِ کتابِ بازی برای پیروزی: تربیت فرزندان در فرهنگی رقابتی۱ است. بازی برای پیروزی، کتابی است دربارۀ کودکان مدارس ابتدایی که در فوتبال و شطرنج و رقص هم فعالیت می کنند. هنگامی که فریدمن پژوهش های خود را برای این کتاب آغاز نمود، فکر می کرد که برای متعادل کردنِ پژوهش خود، کودکانی را نیز پیدا می کند که در فعالیت های رقابتی بیرون از مدرسه شرکت نمی کنند. اما در دنیای طبقه متوسطی که او از آن گزارش می دهد، چنین کودکانی پیدا نشدند.

فریدمن می نویسد: گروهی به نام «باشگاه کوچک» وجود دارد که می گویند رقابتی نیست. گمان می کرد در آن باشگاه، والدینی را پیدا خواهد کرد که کودکانشان را در هیچ رقابتی شرکت نمی دهند، اما معلوم شد که «کودکانِ آن ها یا سنشان کمتر از این بود که در فعالیت های رقابتی و سازمان یافته شرکت کنند، یا اینکه در کنار کلاس های باشگاه کوچک، به این فعالیت ها نیز مشغول بودند».

اگرچه ممکن است به نظر برسد که پرکردنِ بیش از حدِ وقت کودکان، پدیدۀ زننده ای باشد که مختص طبقه متوسط است، اما طبق مشاهدات لِوی فریدمن، خانواده های متوسط رو به پایین نیز کودکانشان را درگیر فعالیت های رقابتی می کنند. فریدمن در کتاب بازی برای پیروزی نشان می دهد که چگونه رقابتِ حاد از دهه ۱۹۸۰ میلادی به بعد در آمریکا ناگهان گسترش یافت، و این ماجرا فقط محدود به فوتبال، شطرنج و رقص نیست. رقابت های هوراکشی، نمایش های زیبایی، مسابقات اسکیت برد جوانان، و حتی گلف جوانان طرفداران زیادی بدست آورده اند.

دراین باره، با فریدمن مصاحبه می کنم. او فرزندِ یک مادر تنهاست که به دور از دنیای فعالیت دوستِ طبقه متوسط بزرگ شده است. موضوع صحبتمان این است که چرا والدین تا این حد سر اینگونه فعالیت ها با هم رقابت می کنند، اینکه آیا ثبت نام فرزندان در فعالیت های رقابتی در مدرسه ابتدایی، فایده ای برای قبولی آن ها در دانشگاه دارد یا خیر، و اینکه آیا گذاشتن این همه وقت برای رساندن کودکان به مسابقات مختلف فوتبال برای مادران و پدران اذیت کننده نیست؟

اسلیت: شما تأکید دارید که امروزه کودکان در سنینِ بسیار پایین تری با رقابت آشنا می شوند. آیا درحال حاضر داده هایی در دسترس هست که این کار تاثیری بر دوران نوجوانی و بلوغ آن ها دارد یا خیر؟

هیلاری لِوی فریدمن: داده های زیادی دراین باره نداریم. اما بنا به بسیاری از پژوهش های روان شناختی، کودکانی که بیشتر مشغول اند، شادترند؛ و کودکانی که در فعالیت های کمتری شرکت دارند، بیشتر در معرض افسردگی هستند. اما رابطۀ علی دقیقاً روشن نیست.

کودکان وقتی در سنی پایین سراغ شطرنج، فوتبال یا رقص می روند، بسیاری از مهارت های زندگی را یاد می گیرند. مهم نیست که به شطرنج ادامه دهند و بابی فیشر۲ بعدی شوند یا نه. درواقع هیچ یک از والدینی که با آن ها مصاحبه کردم، چنین چیزی مدنظر ندارند. اما چیزی که آن ها می خواهند این است که کودکانشان به دانشگاه پرینستون بروند. آن ها معتقدند که مهارت هایی که کودکان از طریق بازی می آموزند در به دست آوردن این گونه موفقیت ها به آن ها کمک می کند.

نگرانی زیادی دربارۀ دل زدگی بچه ها در دبیرستان یا کالج (علی الخصوص کالج) وجود دارد. یکی از مشهور ترین نمونه های این مطلب، دخترِ ایمی چوا۳ (زن ببری) است. او در دانشگاه هاروارد، فلسفه و زبان سانسکریت می خواند، و این رشته دقیقاً آن چیزی نیست که راه را برای همکاری در شرکت بانک داریِ گلدمن ساکس هموار کند.

اسلیت: یکی از مشهور ترین و برجسته ترین قسمت های کتابِ شما، دربارۀ پدری است که نگران دخترش بود، چرا که دختر او نمی دانست هنگامی که در حال انجام یک فعالیت سازمان یافته نیست، چه کار کند. پدر می گفت «وقتی او در حال انجام یکی از آن فعالیت ها نیست، حوصله اش سر می رود. او می گوید واقعاً خسته کننده است که در ماشین بنشینم و هیچ کاری نکنم. به او گفتم: سارا، چرا وقتی توی ماشین نشستی، خیالبافی نمی کنی؟» آیا اینکه پر کردنِ بیش ازحد وقتِ کودکان باعث شود آن ها دیگر نتوانند خودشان را جهت دهی کنند، جای نگرانی دارد؟

فریدمن: واقعاً فکر می کنم این دغدغه مهمی است. اینجا بر کلمه خلاقیت تاکید می کنم. ما نسلی می خواهیم که بتوانند در علوم اجتماعی، علم و هنر به راه کارهای خلاقانه برسند. دغدغۀ من فقط این نیست که حوصله کودکان سر می رود، مسئله اینجاست که آن ها نمی توانند خودشان را مشغول کنند، خیال بافی کنند، بازی بسازند و خلاقانه بازی کنند. درضمن، فقط رقابت نیست که این وضعیت را پدید می آورد، بلکه وقتی بچه ها این چنین وقتشان پر است، و این همه وسایل مانند آی پد و بسیاری محرک های دیگر دارند، چه چیز از دست می دهیم؟ این چیز ها عالی هستند، اما به چه قیمت؟ البته ما هم با تلویزیون بزرگ شدیم، و الان مشکلی نداریم.

اسلیت: اخیراً با مادر چند نوجوان صحبت می کردم. آن مادر چنین نگرشی داشت: طبقه متوسط بسیار محدودکننده است، پس باید به بچه هایم فشار بیاورم تا موفق شوند، وگرنه با مشکل روبرو می شوند. ظاهراً والدینی که کودکانشان در مدارس ابتدایی در فعالیت های رقابتی شرکت دارند، علناً تا این حد آینده نگر هستند. آیا شما هم چنین برداشتی دارید؟

فریدمن: امروزه طریقۀ وارد شدن به طبقه متوسطِ رو به بالا و طبقۀ بالا بر مبنای مدارک تحصیلی است. اگر دکتر، وکیل یا مدیر اجراییِ تجاری هستید، نمی توانید این ها را به فرزندانتان منتقل کنید. امروزه دیگر نمی شود شغل خانوادگی را به نسل بعد منتقل کرد. ایوانکا ترامپ به دانشکده وارتون رفت، البته مطمئنم که اسم او هم در این راه به او کمک کرد، اما به هر حال باید به وارتون می رفت. مدارک را باید گرفت. امروزه باید در مدرسه عملکرد خوبی داشت، اما باید بیرون از کلاس هم خود را متمایز ساخت.

اسلیت: آیا واقعاً شرکت در این جور فعالیت ها، به کودکان کمک می کند در دانشگاه های خوبی قبول شوند؟

فریدمن: شواهدی مبنی بر این داریم. البته نه شواهد کمی، بلکه شواهد کیفی از افرادی که جلسات پذیرش را در گزینشی ترین دانشکده های علوم مقدماتی مشاهده کرده اند. برخی فعالیت ها بیانگر چیزهایی خاص هستند: مثلاً اگر اسکواش یا قایقرانی می کنید، این یعنی خانواده تان می توانند شهریۀ کامل را بپردازند. بعد از آن شمشیرزنی است. پدری حرف جالبی می زد: همه به فکر شمشیرزنی افتاده اند. او فکر می کرد که ورزش های که دارای فلان نوع مسابقات هستند، مهم اند. بهمین خاطر دخترانش نه اسکی، بلکه اسکیت برد بازی می کنند. آن پدر، خودش به کالج نرفته بود و پیشینۀ متفاوتی داشت. به وال استریت می رفت و پول زیادی درمی آورد. بهمین خاطر ذهنی بسیار راهبردی داشت.

اسلیت: آیا هیچ یک از والدین از این مسئله اذیت نمی شد که تمام وقت آزاد خود و خانوادشان را باید صرف رساندن بچه هایشان به مسابقات فوتبال، رقابت های رقص و تورنمنت های شطرنج کنند؟

فریدمن: تنها خانواده ای که با آن ها مصاحبه کردم و می شد واقعاً گفت که جزء طبقه بالا بودند، پنج فرزند داشتند. پدر و مادر، و یک زن و شوهرِ پرستار هم در همان خانه زندگی می کردند. آن ها فعالیت های زیادی داشتند. آخرهفته ها راننده ای استخدام می کردند تا فرزند پنجمشان را به تمرین ببرد. برای هر بچه ای یک آدمِ بالغ بود. پس خیلی پیچیده است، حتی اگر ثروتمند باشید. این خانواده وقتشان را در کنار یکدیگر نمی گذرانند. این هم چیزی است که نگرانش بودم. اما هیچ کس نگران نداشتن وقت شخصی نبود.

ترجمۀ: علیرضا شفیعی نسب

مرجع: Slate

* این گفت وگو در تاریخ ۲۹ آگوست ۲۰۱۳ با عنوان Are You Raising Your Kids" to Win" در وبسایت اسلیت منتشر شده است.

* جسیکا گروس (Jessica Grose) نویسندۀ دائمیِ اسلیت و نویسنده رمان سالاد میز غم است.

[۱] Playing to Win: Raising Children in a Competitive Culture

[۲] Bobby Fischer استاد بزرگ شطرنج و برنده یازده دوره قهرمانی شطرنج جهان

[۳] Amy Chua حقوق دان، وکیل و نویسنده چینی-آمریکایی که به زن ببری مشهور است