ترجمه ظاهر آیه چنین است که " آدم از پروردگار خود سخنانی فرا گرفت و خدا او را بخشید که وی بخشنده و رحیم است." اما تعمق بیشتر در متون قرآنی ما را به حقایق گسترده تری در این باره می رساند. نکته قابل توجه این است که در ادامه همین آیه و در ضمن آیات دیگر ، خداوند متعال توبه پذیری را به خود نسبت می دهد و این صفت را مختص به خویش بر میشمرد. بدین ترتیب به روشنی به این معنا اشاره می کند که با آنکه حضرت آدم(ع) توبه کرده است ، ولی زمینه توبه را خداوند متعال برای وی فراهم نموده است. لذا این خداوند متعال است که توفیق توبه و زمینه بازگشت و جبران خطاهای گذشته را برای بندگان گناهکار خویش فراهم می کند ، به عبارت دیگر این دست الهی است که در لحطاتی بحرانی به کمک آدمی می آید و در سراشیبی سقوط آدمی را از مسیر انحراف و نابودی نجات می دهد. بدیهی است فطرت همه انسانها مستعد حرکت در مسیر تعالی و سرآمدی است و اگر آدمی در مسیر زندگی این دنیایی برخلاف فطرت خویش کام برمی دارد، عمدتا ناشی ازغفلت است و نه از سر عناد و سرکشی در مقابل مقام ربوبی پروردگارعالم...